اثر دو نوع بیوچار بر خصوصیات فیزیکی خاک موثر در مدیریت آبیاری مناطق بیابانی

آب مهم‌ترین عامل محدودکننده توسعه و رشد بسیاری از گیاهان، در مناطق خشک و بیابانی است. افزودن مواد اصلاحی به خاک برای بهبود ویژگی­های فیزیکی خاک و افزایش کارایی مصرف آب، یکی از مهم­ترین راه‌های مقابله با کمبود آب بشمار می­رود. در این مطالعه به منظور بررسی اثر افزودن بیوچارهای طبیعی و بیوچار کمپوست زباله شهری بر ویژگی­های فیزیکی خاک (وزن مخصوص ظهری، وزن مخصوص حقیقی، رطوبت ظرفیت زراعی، رطوبت نقطه پژمردگی، آب قابل دسترس، هدایت هیدرولیکی اشباع و دور آبیاری)، که مهمترین تاثیر را در مدیریت آبیاری دارند، آزمایشی به صورت فاکتوریل و در قالب بلوک­های کامل تصادفی با سه تکرار در شرایط گلخانه انجام گرفت. فاکتورهای در نظر گرفته‌شده شامل فاکتور بیوچار طبیعی در چهار سطح (0، 1، 3 و 5 درصد)، بیوچار کمپوست زباله شهری در چهار سطح (0، 1، 3 و 5 درصد) و فاکتور گونه گیاهی در یک سطح (گونه گیاهی اسکنبیل) (جمعاً 16 بستر خاک) بود. نتایج حاصل از تجزیه واریانس و مقایسه میانگین ویژگی­های فیزیکی خاک نشان داد که افزودن بیوچارها به خاک تأثیر افزایشی معناداری بر ظرفیت زراعی، آب قابل‌دسترس و دور آبیاری و تأثیر کاهشی معنی­داری بر هدایت هیدرولیکی اشباع، وزن مخصوص ظاهری و حقیقی داشت. به‌طوری­که با افزودن بیوچارها به خاک ظرفیت زراعی، نقطه پژمردگی دائم، آب قابل‌دسترس و دور آبیاری هر کدام به ترتیب میانگین افزایشی 2/17، 8/16، 4/17 و 2/3 درصدی و هدایت هیدرولیکی، وزن مخصوص ظاهری و حقیقی هر کدام به ترتیب میانگین کاهشی 4/39، 4/4 و 7/11 درصدی نسبت به تیمار شاهد داشتند. از بین تیمارهای مورد مطالعه، تیمار 13 (خاک + 5 % بیوچار طبیعی + 5 % بیوچار زباله شهری) نسبت به تیمار شاهد بیشترین تأثیر را بر پارامترهای ذکر شده داشت.